Βασίλης Μπαμπανιάρης - Τα Τρένα Που Δεν Έφυγαν Ποτέ Απ'Το Σταθμό

Βασίλης Μπαμπανιάρης - Τα Τρένα Που Δεν Έφυγαν Ποτέ Απ'Το Σταθμό

«Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ απ'το σταθμό»

'Ενα τραγούδι-έκκληση για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους σε ένα αφύλακτο σιδηροδρομικό σταθμό

Ένας αφύλακτος σταθμός τρένων με εγκαταλελειμμένα βαγόνια και χιλιάδες βολτ έτοιμα να κεραυνοβολήσουν αθώα παιδιά που έχουν άγνοια κινδύνου, έγινε η αφορμή γι’αυτό το τραγούδι...

Στον Εμπορικό Σταθμό Διαλογής Μεζούρλου στη Λάρισα, ο Κωνσταντίνος έχασε τη ζωή του σε ηλικία 15 ετών πριν τρία χρόνια. Ένα χαρούμενο παιδί, που ονειρευόταν, γελούσε, έπαιζε κιθάρα και έγραφε στίχους. Στο συγκεκριμένο σταθμό εξακολουθούν καθημερινά να εισέρχονται παιδιά που βρίσκονται  εκτεθειμένα στον κίνδυνο της ηλεκτροπληξίας, αφού δεν υπάρχει καμία σήμανση ασφαλείας  παρά μόνο μια τυπική περίφραξη στο χώρο, με αποτέλεσμα πριν λίγες μέρες ένα ακόμη 18χρονο κορίτσι να χτυπηθεί από 25.000 βολτ με ποσοστό εγκαυμάτων 70%, ενώ το ίδιο είχε συμβεί το 2010 σε ένα αγόρι 12 ετών.   Όλα αυτά τα χρόνια, οι γονείς προσπαθούν μάταια να πείσουν τους αρμόδιους να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να αποτραπούν παρόμοια τραγικά περιστατικά στο μέλλον. Το τραγούδι αυτό (σε στίχους του Κωνσταντίνου για το κορίτσι που είχε ερωτευτεί), είναι μια ακόμη προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι φορείς.   Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ από το σταθμό, είναι αφιερωμένο σε αυτά τα παιδιά.   Μουσική : Βασίλης Μπαμπανιάρης Στίχοι : Κωνσταντίνος Μπαμπανιάρης Album : Η γέφυρα (2020) Ένα σημείωμα από τη μητέρα του Κωνσταντίνου   Ο Κωνσταντίνος μας χάρισε τόση αγάπη τα 15,5 χρόνια της ζωής του που για άλλους δεν αρκεί μια ζωή ολόκληρη για να δώσουν. Η αγάπη του αυτή είναι παρηγοριά και οδηγός μας. Μέλημά μας είναι να μη φύγει άλλο παιδί με αυτόν τον μαρτυρικό τρόπο. Τα ελάχιστα που έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση, όπως ήταν αναμενόμενο δεν εμπόδισαν τα ατυχήματα. Θέλουμε να απευθύνουμε μια ύστατη έκκληση προς τον Υπουργό Υποδομών και Μεταφορών να μεσολαβήσει ώστε οι υποσχέσεις που δίνονται χρόνια τώρα για απομάκρυνση των εγκαταλελειμμένων βαγονιών από το Μεζούρλο να γίνουν πράξη αύριο κιόλας. Ας λάμψει το αστέρι της καρδιά μας, αυτό θα ήθελε ο Κωνσταντίνος μας, αυτό θέλουν όλα τα παιδιά.

 

Σημείωμα Βασίλη Μπαμπανιάρη Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ απ'το σταθμό είναι ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε  με αφορμή ένα τραγικό γεγονός που συνέβει το 2017 σε ένα αφύλακτο σταθμό εμπορικών τρένων στη Λάρισα. Σε αυτό το σταθμό ο δεκαπεντάχρονος ανηψιός μου Κωνσταντίνος, έχοντας άγνοια του επικείμενου κινδύνου, κεραυνοβολήθηκε από 25.000 volt και κατέληξε λίγες ημέρες αργότερα.   Σε διάστημα 11 ετών άλλα δύο παιδιά έχουν πάθει  ηλεκτροπληξία στο ίδιο σημείο, με το πιο πρόσφατο περιστατικό το Δεκέμβρη που μας πέρασε.   Τα μέτρα προστασίας στο συγκεκριμένο χώρο είναι ελλειπή. Κατόπιν έντονων πιέσεων των γονιών του Κωνσταντίνου τοποθετήθηκε από τους αρμόδιους ένας χαμηλός φράχτης (ένα χρόνο μετά το τραγικό συμβάν) και για σημάνσεις ασφαλείας τοποθετήθηκαν πλαστικοποιημένες σελίδες Α4, που με τον καιρό υπέστησαν σημαντική φθορά.   Το βασικό αίτημα των οικογενειών αυτών των παιδιών αλλά και των κατοίκων της περιοχής Μεζούρλο της Λάρισας, όπου βρίσκεται ο συγκεκριμένος σταθμός, είναι η απομάκρυνση των δεκάδων βαγονιών που έχουν αφεθεί εκεί, χωρίς καμία χρησιμότητα, κάνοντας το χώρο να μοιάζει με νεκροταφείο τρένων και αναπόφευκτα πόλο έλξης των παιδιών.   Να αναφέρω επίσης ότι τα απαραίτητα και αυτονόητα μέτρα προστασίας θα έπρεπε να είχαν ληφθεί αν όχι, πριν το πρώτο ατύχημα 11 χρόνια πρίν, σίγουρα αμέσως μετά από αυτό.   Τέλος εύχομαι το τραγούδι αυτό να γίνει μια ακόμη φωνή που θα συνταχθεί μαζι με αυτές των γονέων και της τοπικής κοινωνίας, με στόχο την αναγνώριση και την ουσιαστική επιτέλους αντιμετώπιση του προβλήματος, από τους αρμόδιους φορείς.   Ο Κωνσταντίνος ήταν μουσικός, έπαιζε κιθάρα, πήγαινε στο ωδείο και έγραφε στίχους. Οι στίχοι που ακούγονται στο συγκεκριμένο τραγούδι είναι δικοί του, αφιερωμένοι στο κορίτσι με το οποίο ήταν ερωτευμένος. Ευχαριστώ τη μητέρα του που μου τους παραχώρησε.

 

στίχοι :   'Eλα , να πάμε εκεί ψηλά σε άλλα μέρη κι αν σε αδιέξοδο μας βγει θα 'ναι καλύτερα κι όταν θα λάμπει της καρδιάς σου το αστέρι θα΄μαι χαρούμενος κι εγώ και θα περνάω καλά εκεί ψηλά