Εργαστηρι Υποκριτικής Στρατου Τζώρτζογλου Ήθος - Πάθος - Λόγος

Εργαστήρι υποκριτικής Stratos Tzortzoglou Workshops .

 Ο Στρατος Τζώρτζογλου σε συνεργασία 

με την Αθηνα Παππα και την μέθοδο της Live Art Theatre.

Διδασκαλία Μιούζικαλ-Επιθεώρησης :

Θάνος Ζήκας

Διδασκαλια τραγουδιού -Ορθοφωνίας : Σοφια Βόσσου 

Θεατρολογια :Μαριλενα Παναγιωτοπουλου

Κινησιολογία -Χορος : Τινα Νουλελη Inko Ko-nu

Διδασκαλια Σκηνογραφιας

Ενδυματολογιας :Μιχαλης Σδουγκος 

Διδασκαλια Παιδικου Θεατρου :

Ποπη Μπαρκια

Διδασκαλία Πιάνου:Βάσω Σταθελακη

Μουσικολογία-Θεωρία Μουσικής:Σοφια Μαριολα

Μαθήματα απο 1η Μαρτίου ως τέλος Μαΐου , στο Palestra Club,Φαραντατων 4,Αμπελοκηποι,καθημερινά απο τις 10 π.μ ως τις 2μ.μ , 

τηλ επικοινωνίας : 6932407777    6973035299

email:welcome@stratostzo.com

More info:

Official page : www.stratostzo.com

Facebook:Stratos Tzortzoglou Workshops

Instagram :Tzortzoglou_workshops 

Public Relations : Irini Pitsoli

«Ο Ήχος του Όπλου» της Λούλας Αναγνωστακη ,

ανεβαίνει απο τα Stratos Tzortzoglou Workshops ,

σε διδασκαλία απο τον Στρατο Τζώρτζογλου με μαθητές της σχολης μας,  

στα τέλη Μαΐου και η παραςταση θα ειναι αφιερωμένη στον μεγάλο δάσκαλο του θεατρου, Καρολο Κουν, ο οποιος 

το πρώτο-ανέβασε στο θεατρο τεχνης το 1987 και ήταν η τελευταία διδασκαλία του στην οποία ο Στρατος Τζώρτζογλου πρωτοεμφανίστηκε στο ρόλο του Μιχάλη στο πλευρό της Ρενης Πιττακή.

Επίσης οι μαθητές της σχολης θα έχουν το προνόμιο να ανεβάσουν παράσταση βασισμένη στο Live Art Theatre Method της Αθήνας Παππα -όπως η παραςταςη ΠΕΙΝΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ? που ανέβηκε στο ίδρυμα Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Αθήνας Παππα με τον Στρατο Τζώρτζογλου και τους μαθητές της μεθόδου της.

         

Το πρόγραμμα μαθημάτων υποκριτικής του Ήθος – Πάθος – Λόγος , του Στράτου Τζώρτζογλου, συνεχώς σας βάζει σε θέση να προκληθείτε με τον εαυτό σας, να σας αναγκάσει να φτάσετε στα άκρα.

Οι καρποί του είναι ατελείωτοι.

Μπορείτε να ξεφλουδίστε τα στρώματα - επίπεδα της προσωπικότητας σας μέχρι να φτάσετε στον πυρήνα του Είναι σας.

Η απολέπιση μπορεί να βλάψει, αλλά είναι μια καλή βλάβη - αυτός είναι ο λόγος που είστε εδώ!

Αυτή είναι η ευκαιρία σας να γίνουν τα χέρια σας βρώμικα, να είστε απολύτως ανασφαλείς, να συμμετέχετε σε κάτι δύσκολο, συναισθηματικό και όμορφο.

Το Ήθος , το Πάθος και ο Λόγος είναι τρόποι πειθούς που χρησιμοποιούνται για να πείσουν το κοινό.

Αναφέρονται επίσης ως οι τρεις καλλιτεχνικές αποδείξεις σύμφωνα με τον Αριστοτέλη.

Προκειμένου να πεισθεί το ακροατήριό σας, είναι απαραίτητη η σωστή χρήση του Ήθους, του Πάθους και του Λόγου.

Όπως το έδαφος, όσο και αν είναι γόνιμο, αδυνατεί να παράγει κάτι δίχως καλλιέργεια, έτσι και ο νους του ανθρώπου, δίχως την εκπαίδευση αδυνατεί να δώσει τους αναμενόμενους καρπούς.

- Πλούταρχος

Οι σπουδαστές- ηθοποιοί που έρχονται στο “Η.Π.Λ. στούντιο υποκριτικής” του Στράτου Τζώρτζογλου , είναι για να ενισχύσουν την ικανότητά τους για έκφραση τόσο στο σώμα όσο και στη φωνή, να εξασκήσουν την ευαισθησία και την εν-συναίσθηση στην κατανόηση του χαρακτήρα τους και να αναπτύξουν μια προσέγγιση για την αφήγηση, η οποία περιλαμβάνει ιδιαίτερη προσοχή στο κείμενο και την αφοσίωση στην άμεση επικοινωνία τους με την αλήθεια τους και συνεπώς με το κοινό. Έρχονται να μελετήσουν με άλλους που μοιράζονται ,μέσω του πνεύματος και της φαντασίας , με τόλμη και γενναιοδωρία, δημιουργόντας έτσι , ισχυρή δέσμευση για ένα παιχνίδι αλήθειας

με τον ηθοποιό που κρύβεται μέσα τους.

Έχουμε διαπιστώσει ότι αυτό που κάνει έναν επίδοξο καλλιτέχνη έτοιμο για εκπαίδευση δεν μπορεί να προβλεφθεί από την ηλικία ή την εμπειρία. Αυτό που μετρά εδώ είναι γενναιότητα, φαντασία, αυτοπειθαρχία, περιέργεια, πάθος για το έργο και η προθυμία του “να μην γνωρίζουμε”.

Είμαστε αφοσιωμένοι στην ποικιλομορφία και την ένταξη σε κάθε πτυχή της εκπαίδευσής μας και στην εξασφάλιση ότι η δουλειά μας δημιουργείται σε ένα περιβάλλον αμοιβαίου σεβασμού όπου ο καθένας μπορεί να ανθίσει και να φτάσει στο καλλιτεχνικό και προσωπικό του δυναμικό.

Αυτό που θέλω να σας μεταλαμπαδεύσω ως γνώση είναι το πως να δημιουργήσετε μία συνθήκη ευνοϊκή για την έλευση της έμπνευσης, μια τέτοια κατάσταση όπου θα υπάρχει η δυνατότητα και όλες οι προϋποθέσεις ώστε αυτό το λεπτοειδές στοιχείο, η έμπνευση, να ρέει στη ψυχή του ηθοποιού, χωρίς να πρόκειται για σύμπτωση ή τύχη.

- Κ. Στανισλάβσκι

Στόχος του ηθοποιού κατά τον Στανισλάβσκι, είναι η επίτευξη της σκηνικής αλήθειας και απλότητας.

Για την σκηνική αλήθεια, απαραίτητη είναι η έμπνευση.

Όχι μια έμπνευση τυχαία, αλλά μια έμπνευση-αποτέλεσμα μιας συνειδητά σκληρής εργασίας, που κάνει «το δύσκολο σύνηθες, το σύνηθες εύκολο και το εύκολο όμορφο».

Αν ο ηθοποιός καταφέρει να ελέγξει και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επέλευση της έμπνευσης , οπότε να «ζει» τις εμπειρίες και συγκινήσεις του χαρακτήρα που υποδύεται - τότε θα έχει τη μέγιστη δύναμη να επηρεάσει το νου και τα αισθήματα των θεατών και πραγματικά να κοινωνήσει μαζί τους.

Κι αυτό είναι το ζητούμενο , γιατί – μην το ξεχνούμε – αν ο Στανισλάβσκι ήθελε να ανυψώσει τον ηθοποιό και να τον καταστήσει «ιερέα της ομορφιάς και της αλήθειας» ήταν γιατί πίστευε πως έτσι θα ήταν ικανός να υπηρετήσει άριστα το θέατρο, που έχει τη δύναμη να εξευγενίζει και να καλλιεργεί τους θεατές.

Για αυτό και επιζητούσε το ήθος από τους ηθοποιούς του και δήλωνε

 ότι ο ηθο-ποιός χωρίς ήθος είναι απλώς χειροτέχνης και χωρίς επαγγελματική κατάρτιση, ένας απλός ερασιτέχνης.

Ήθελε ο ηθοποιός να αγαπά πρωτίστως την ίδια την τέχνη κι όχι την καριέρα, την επιτυχία ή το κέρδος.

Έλεγε χαρακτηριστικά: «Αγάπα την τέχνη μέσα σου κι όχι εσένα στην τέχνη».

Ο δάσκαλος Στανισλάβσκι δεν πίστευε στο νατουραλισμό που παρουσιάζει την επιφάνεια της ζωής, αλλά στο ρεαλισμό που είναι η αλήθεια του περιεχομένου.

Κεντρικός πυρήνας της διδασκαλίας του, η ουσία του συστήματος του ήταν «η μέθοδος των σωματικών ενεργειών», το πώς δηλαδή ο ηθοποιός θα έπρεπε να φτάσει μέσα από συνειδητούς δρόμους στο υποσυνείδητο και στο Εσώτερο Είναι για να επιτύχει την έμπνευση που θα τον οδηγήσει στη Σκηνική Αλήθεια. Θεωρούσε αδιάσπαστα το συνειδητό και το υποσυνείδητο, το έξω και το μέσα, το σώμα και τη ψυχή και πίστευε ότι η χειρονομία είναι κίνηση της ψυχής και όχι του σώματος.

Επομένως δεν νοείται εξωτερική σωματική έκφραση χωρίς εσωτερική εμπειρία.

Κάθε ανθρώπινη ενέργεια ή συμπεριφορά είναι μία διαδικασία ψυχοσωματική, που μάλιστα εντάσσεται και προσαρμόζεται σε ένα περιβάλλον.

H δουλειά ενός εκπαιδευτή υποκριτικής, είναι να μπορέσει να φτάσει στο πιο βαθύ μέρος του ηθοποιού, στην πιο κρυμμένη και συνεπώς πιο σκοτεινή πλευρά του ως άτομο, να παρατηρήσει και κυρίως να ακούσει - μέσω μιας βαθύτερης αντίληψης - για το ποιος είναι ο ηθοποιός-μαθητής και για το σε ποιον θα μπορούσε να μεταμορφωθεί και να αρχίσει να του το φέρνει στην επιφάνεια, για να το χρησιμοποιήσει στην ανάπτυξη ενός χαρακτήρα.

Ένας καλός εκπαιδευτής υποκριτικής, θα πρέπει να δημιουργήσει έναν ασφαλή χώρο και να ξέρει πώς να δημιουργήσει μια αίσθηση εμπιστοσύνης τόσο βαθιά ,που ο ηθοποιός-μαθητής να μπορεί να διακινδυνεύσει την ευθραυστότητα που απαιτείται για να γίνει καλύτερος ως ηθοποιός.

Το ποιο σημαντικό στοιχείο σε οποιαδήποτε είδους επικοινωνία , είναι να μπορεί κανείς να ακούει.

Ο ορισμός της λέξης  εκπαιδευτής - να διδάσκει κάποιος ή να εκπαιδεύει-είναι πολύ περιοριστική.

Όταν σκεφτόμαστε προπονητή υποκριτικής ή δάσκαλο, φανταζόμαστε ότι ένας άνθρωπος μιλάει, μεταδίδοντας τη γνώση, όταν στην πραγματικότητα ένας ευαίσθητος δάσκαλος ,εν μέρει ψυχολόγος και εν δυνάμει πατέρας , θα πρέπει να μπορεί να είναι πάνω από όλα ,ένας εξαιρετικός ακροατής - θεατής.

Θα πρέπει να είναι σε θέση να εκτιμήσει γρήγορα τη γλώσσα του σώματος, να κατανοήσει σε βάθος τα  όποια κλειδιά είναι κρυμμένα σε μια  δράση, να κάνει ακριβή πρόβλεψη για το τι πραγματικά αισθάνεται ένας ηθοποιός σε μια διαδικασία αυτο-ανακάλυψης.

Ένας καλός acting – coach θα πρέπει επίσης να είναι σε θέση να προσφέρει πολύ συγκεκριμένη μέθοδο , για να ενδυναμώσει τις περιοχές ευθραυστότητας ενός ηθοποιού.

Ένας ηθοποιός μοιάζει πολύ με έναν αθλητή, που χρειάζεται να ασκείται και να ωριμάζει συνεχώς καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του.

Οποιοσδήποτε ηθοποιός πιστεύει ότι έχει «φτάσει» και δεν χρειάζεται πλέον να μάθει κάτι καινούργιο, βρίσκεται σε ένα δρόμο που οδηγεί στο τίποτα.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ 

Δεν είμαι εδώ για να σας διδάξω να “παίζετε”.

Η κάμερα ή σκηνή του θεάτρου εκθέτει όποιον ενεργεί με κόλπα και απάτες.

Είμαι εδώ για να σας βοηθήσω να αλλάξουμε μαζί το σύστημα πεποιθήσεων σας.

Οι μεγάλοι ηθοποιοί είναι σπουδαίοι, επειδή έχουν μια συγκεκριμένη σειρά πεποιθήσεων για τον εαυτό τους και για το ποιά θα έπρεπε να είναι η δουλειά τους.

Είμαι εδώ λοιπόν, για να σας βοηθήσω να “πιστέψετε”.

Εδώ είναι μερικές από τις πεποιθήσεις που θα σας βοηθήσω να επαναπρογραμματίσετε.

Πέτα τη λέξη “επιλογή” από το λεξιλόγιό σου!

Αντικαταστήστε  το με τη λέξη “ρίσκο”.  

Οι “επιλογές“ σας κρατούν σε “παθητική ασφάλεια”.

Τα ρίσκα σας καθιστούν “επικίνδυνο”.

Σε κανένα δεν αρέσει να βλέπει έναν “ασφαλή ηθοποιό” και όλοι οι σπουδαίοι ηθοποιοί έχουν μια αύρα κινδύνου γύρω τους. Γιατί;

Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνουμε “επιλογές” στη ζωή μας για το τι θα νιώσουμε σε μια δεδομένη κατάσταση.  

Αν το κάνουμε , συνήθως έχουμε κάνει λάθος όταν φτάνουμε εκεί.

Στη ζωή , τα συναισθήματα και οι εμπειρίες είναι αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης ενός “κάτι“ είτε εμφανίζεται αυτό μπροστά μας ως γεγονός είτε κάπου αλλού στη συνείδησή μας.  

Προκειμένου η δουλειά σας να είναι “όπως στην αληθινή ζωή”, τότε πρέπει να είναι “όπως στην αληθινή ζωή”.

Έτσι, οι μεγαλύτερες στιγμές στην εργασία σας θα είναι στιγμές όπου θα γίνεστε τόσο πολύ τυλιγμένοι  σε κάτι , που δεν θα μπορείτε παρά να αντιδράσετε σε αυτές τις στιγμές , αντί να προσπαθήσετε να κάνετε κάποια προκαθορισμένη αντίδραση.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τις κονσερβαρισμένες αντιδράσεις και συναισθήματα.

Ομοίως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την έκπληξη ενός ηθοποιού που είναι τόσο εμπλεκόμενος, ώστε η αντίδραση που έχει είναι εξίσου μια έκπληξη γι 'αυτόν.

Έτσι, η δεξιότητα του ηθοποιού πρέπει να είναι για την κατανόηση και την αντίληψη του τι συμβαίνει πραγματικά μπροστά τους αυτή τη στιγμή και την εμπιστοσύνη στα πραγματικά συναισθήματα και εμπειρίες που τον ξεπερνούν ακόμα και όταν πρόκειται για μια ακρόαση-οντισιόν και δεν υπάρχει τίποτε αληθινό ή βοηθητικό στο εκεί περιβάλλον .

Μη φαντάζεστε, να πιστεύετε. Η φαντασία είναι μια δραστηριότητα του αριστερού μέρους του εγκεφάλου .

Η δουλειά αυτού του αριστερού εγκεφάλου είναι να σας κρατήσει ασφαλείς. 

Παθιασμένη Απροσεξία - Πιστεύω με όλη μου την καρδιά ότι αυτή είναι η φόρμουλα της επιτυχίας, ότι όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί την κατέχουν και την έχουν στο αίμα τους.

Πάθος για τη διαδικασία και αμέλεια για το αποτέλεσμα.

Ό,τι κάνουν το κάνουν για τον εαυτό τους , χωρίς να εκβιάζουν συγκεκριμένα αποτελέσματα προσπαθώντας να στραμπουλίξουν ό, τι είναι αληθινό, σε ένα μάταιο σκιτσάρισμα μονοδιάστατου χαρακτήρα σε ένα σενάριο η θεατρικό έργο.

Αν κοιτάξετε έναν σπουδαίο ηθοποιό από την Μέρυλ Στρήπ, στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον Αλ Πατσίνο ή τον Ντένζελ Ουασιγκτον,όταν ερμηνεύουν είναι ο εαυτός τους ή μέρος του εαυτού τους, σε κάθε ρόλο.

Αυτό που διαφέρει στους ρόλους τους , από  ταινία σε ταινία, είναι οι περιστάσεις που τους περιβάλλουν.

Είναι η συνειδητοποίηση αυτών των συγκεκριμένων συνθηκών που καθοδηγούν τα συναισθήματά τους μέσα από τη περιπέτεια που διηγείται η ιστορία.

Η “ηθοποιία” είναι ευκολότερη από αυτό που πιστεύουμε ότι είναι και συνήθως ή υπερ-παίζουμε ή υπεραναλύουμε τον ρόλο μας.

Τα εμπόδια μεταξύ εσάς και της επιτυχίας σας είναι φραγμοί που έχετε θέσει εκεί εσείς.

Αλλά τι είναι; Γι 'αυτό είμαι εδώ.

Μετά από χρόνια και χρόνια παρακολουθώντας ηθοποιούς και εργαζόμενος ως ηθοποιός, έχω οξύνει τις αισθήσεις μου από όπου προέρχονται αυτά τα εμπόδια.

Tα μαθήματα στην τάξη, είναι ένα ταξίδι ανακάλυψης της υποκριτικής με τον Στράτο Τζώρτζογλου, ο οποίος είχε την ευλογία να ξεκινήσει την μαθητεία του ως “ο τελευταίος μαθητής του Κάρολου Κουν” στην τελευταία σκηνοθεσία του Κουν της παράστασης “Ο Ήχος του Όπλου” της Λουλάς Αναγνωστάκη στο «Υπόγειο» του Θέατρου Τέχνης.

Στη συνέχεια  συναντήθηκε επαγγελματικά ,στο θέατρο ,με κορυφαίους “δάσκαλους” - σκηνοθέτες, όπως Μίνος Βολανάκης, Ζυλ Ντασσέν, Σπύρος Ευαγγελάτος, Ρούλα Πατεράκη, Ανδρέας Βουτσινάς, Γιάννης Κόκκος, Bijoux de Kant-Γιάννης Σκουρλέτης, Άντζελα Μπρούσκου και  στον κινηματογράφο με τους Θόδωρο Αγγελόπουλο, Παντελή Βούλγαρη , Μιχάλη Κακογιάννη, Νίκος Παναγιωτόπουλο, Eva Bergman, Bruno Coppola, Michel Favart, Dragan Bjelogrlic.

Τα τελευταία χρόνια ζει στις Η.Π.Α. οπού και παρακολούθησε masterclasses στο L.A. με την “acting coach” Ivanna Chubbuck, της οποίας ξεχωρίζουν οι συνεργασίες της με τον Brad Pitt, τη Halle Berry, τη Charlize Theron, τον James Franco, τον Sylvester Stallone αλλά και με τον Aaron Speiser ο οποίος συνεργάστηκε ως “acting coach “με τον Will Smith, τη Jennifer Lopez, τον Gerard Butler και τη Marion Cotillard.

Τα μαθήματά του θα έχουν ως στόχο να μεταδώσουν τη γνώση για την υποκριτική μέσα από τις κύριες κατευθύνσεις των παραπάνω δάσκαλων, σκηνοθετών και acting coaches.

Στα μαθήματα οι σπουδαστές θα έχουν την ευκαιρία να δουλέψουν στη Μέθοδο των Σωματικών Ενεργειών, στα Στοιχεία της Ενέργειας, το μαγικό «Αν», τις Απρόσμενες Συνθήκες, τη Φαντασία, τη Συγκέντρωση Προσοχής, την Αλήθεια και την Πίστη, την Επικοινωνία, την Προσαρμογή, το Χρόνο, το Ρυθμό, τη Συγκινησιακή Μνήμη, την Ανάλυση μέσω Γεγονότων και Ενεργειών, το Υπερ.-αντικείμενο και τη Γραμμή «διαμέσου» των Ενεργειών, τα Σωματικά Εφόδια, το Σμίλευμα του Ρόλου, τη Γέννηση ενός Χαρακτήρα.

Μέρος της διδακτικής της υποκριτικής περιλαμβάνει τα συναισθήματα, τη νοημοσύνη, το θράσος, και ναι, τη σεξουαλικότητά μας.

Η σεξουαλικότητα είναι σημαντικό μέρος της αρχέγονης φύσης του ανθρώπου και αποτελεί ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της τέχνης της υποκριτικής.

Ο Στράτος πιστεύει ότι:

"Η εκπαίδευση ήταν πάντα το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.

Οι δάσκαλοι, οι μέντορες και εκείνοι που μου έδωσαν ευκαιρίες κατά μήκος του ταξιδιού μου στη σκηνή αλλά κυρίως στη ζωή, με έκαναν να αισθάνομαι ευλογημένος, επειδή μου δίδαξαν την αξία της προσπάθειας να γίνομαι ολοένα και καλύτερος.

"Αλλάξτε μέσα στον εαυτό σας" και από εκεί όλα είναι δυνατά.

Πιστέψτε στην δύναμη του εαυτού σας στο να μπορείτε να διηγηθείτε την κρυμμένη ιστορία σας, να είστε ονειρευτές και όχι ονειρευόμενοι, να είστε ζωντανοί. Το μεγαλύτερο δώρο που πρέπει να δώσουμε στον κόσμο είναι ο ειλικρινής, μοναδικός μας εαυτός!

Δεν υπάρχει όριο στο τι μπορείτε να κάνετε, στο τι μπορείτε να ονειρεύεστε ,τι μπορείτε να επιτύχετε. Ας μιλήσουμε μια γλώσσα που μπορεί να ακουστεί μόνο μέσα από την καρδιά.

Όπως είπε κάποτε ο μέντοράς μου Κάρολος Κουν, 

"Πρέπει να πιστεύεις σε θαύματα για να γίνονται θαύματα".

Εάν το πιστεύετε κι εσείς αυτό ,τότε όλα είναι πιθανά, δεν έχει σημασία ποιός είσαι, από που έρχεσαι ,ή πόσα χρήματα έχετε.

Πιστέψτε στο μεγαλείο του εαυτού σας και στις ικανότητές του.

Δεν υπάρχουν όρια στο “όνειρο”.

"Η δουλειά ενός ηθοποιού”.

Δίνοντας ζωή στον χαρακτήρα, δίνοντας νόημα στις λέξεις, αφού πρώτα τις έχεις “χωνέψει”, για να μπορέσεις να “ταξιδέψεις μέσα στο ρόλο”.

Ένας ηθοποιός πρέπει να μπορεί να  “αναπνέει” καθημερινή, φυσική , ανθρώπινη συμπεριφορά, αναμιγνύοντας , την καθημερινότητα της ζωής του με το απεριόριστο πεδίο της φαντασίας του, ώστε να βιώνει “αληθινά’ τους χαρακτήρες που θα πρέπει να υποδύεται.

Η προσωπική εμπειρία ζωής ενός ηθοποιού είναι πολύ σημαντική!

Το κατά πόσο συνειδητοποίει τον κόσμο γύρω του.

Οι ηθοποιοί πρέπει να είναι αρκετά “ελεύθεροι” για να “επιτρέπουν” να εκφράζεται το φώς τους αλλά και ο «σκαιώδης εαυτός» τους ,η σύγχυση αλλά και η γενναιοδωρία τους η γαληνή  αλλά  και η βία τους, που είναι εγγενώς μέσα τους , για να μπορέσουν να υποστηρίξουν τον χαρακτήρα του ρόλου τους.

Για να γίνει αυτό, ο/η ηθοποιός πρέπει να ζεί στο "ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ” , με την “αλήθεια” της ζωής τους ,όπως όταν οι ίδιοι την πρώτο- βίωσαν μέσα σε “δεδομένες συνθήκες”.

Αυτό μπορεί να συμβεί,μόνο  όταν είστε αρκετά “χαλαροί “ για να ζήσετε την στιγμή , κάτω από τις δεδομένες συνθήκες του έργου και ταυτόχρονα κάνοντας

δυνατές επιλογές - «ρίσκα», έτσι ώστε ο χαρακτήρας του ρολού σας να μπορεί να εκφραστεί πλήρως και αληθινά ,από μέσα σας, απο αυτό που ήδη γνωρίζετε και μερικές φορές δεν ξέρετε ότι το γνωρίζετε.

• Προετοιμασία μονόλογου και θεατρικής σκηνής .

• Πρώτη ανάγνωση μονόλογων και σκηνών.

• Συγκέντρωση: μια άμεση θεραπεία για το φόβο της σκηνής.

• Δημιουργία του "τέταρτου τοίχου" για την εξάλειψη του φόβου της έκθεσης μπροστά στο κοινό.

• Αίσθηση μνήμης: θυμόμαστε τις πέντε αισθήσεις των αισθητηριακών εντυπώσεων που βιώνει το άτομο.

• Εφαρμογή των παραπάνω τεχνικών σε μονολόγους και σκηνές.

• Ιδιωτική στιγμή: η ικανότητα του ηθοποιού να εμφανίζεται ως “μοναχικός μπροστά στο κοινό".

• Συναισθηματική μνήμη: η χρήση συγκεκριμένων αισθητηριακών παραμέτρων για την αναδημιουργία μιας επιλεγμένης προσωπικής εμπειρίας που σχετίζεται με τη συναισθηματική κατάσταση που επιθυμεί ο χαρακτήρας.

• Εφαρμογή της Ιδιωτικής Στιγμής, Συναισθηματική μνήμη στους μονόλογους και τις σκηνές.

• Αυτοσχεδιασμός και "μαγεία": είναι η μαγεία του είδους που διαθέτουν τα παιδιά στο παιχνίδι.

• Εργαστείτε στις δεδομένες περιστάσεις του “παιχνιδιού της φανταστικής ζωής του ρόλου του κειμένου” ,αυτοσχεδιάζοντας με δικά σας λόγια αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια, ώστε  να χτίσετε τη γέφυρα μεταξύ εσάς και του χαρακτήρα που θέλετε να απεικονίσετε για να απελευθερωθείτε από την “δέσμευση”  του κειμένου.

•Βιώνοντας τον ρολό  “στιγμή προς στιγμή” με αυθεντικότητα: όλες οι ενέργειες και η συμπεριφορά, πάνω στη σκηνή του θέατρου ή μπροστά στην κάμερα , οι οποίες πρέπει να έχουν ως σκοπό την αποδέσμευση του αυθορμητισμού, μέσα από την κατανόηση και αποδοχή του “σκοτεινού εαυτου”μας.

• Δεδομένες συνθήκες: η ιστορία του συγγραφέα: τόπος, αισθητήρια στοιχεία, σχέσεις, χρονική περίοδος.

Η χρήση και η πρακτική των προηγούμενων τεχνικών μπορεί να βοηθήσουν τους καλλιτέχνες να επιτύχουν το "δημιουργική κατάσταση” μέσα από την οποία μπορεί να γεννηθεί η ανώτερη πνευματική κατάσταση του να “ποιήσουμε ήθος”, να ανακαλύψουμε τον ηθό-ποιο που κοιμάται μέσα μας.

Τι σημαίνει “αλήθεια”- πως εξερευνούμε τον “σκοτεινό εαυτό”-πως από ονειρευομένος γίνεσαι ονειρευτής-τι χρειάζεται για να επιτευχθεί αληθινή επικοινωνία-πως μπορούμε να φθάσουμε μέσω της έκστασης στην “κάθαρση” και στην απελευθέρωση-πως να αποφεύγουμε την μηχανικότητα των συναισθημάτων-πως να παίρνουμε τον πόνο και τα δράματα της ζωής και να τα χρησιμοποιούμε για να τροφοδοτήσουμε και να γεμίσουμε το «ταξίδι» μας με όλο και περισσότερη αλήθεια .

Προκειμένου να αναδημιουργηθεί μια πραγματικά ανθρώπινη συμπεριφορά και να είναι κάνεις αληθινός στη σκηνή και να αποφύγετε να “παίζετε τον ρόλο”,

σας διδάσκω να πηγαίνετε στην πηγή αυτού που προκαλεί την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Θα πάμε κατευθείαν στο σενάριο, κάνοντας ανάλυση σεναρίου από την άποψη της επιστήμης της συμπεριφοράς.

Πώς και γιατί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στην καθημερινή ζωή τους;

Έτσι, εξετάζουμε την ψυχή του χαρακτήρα στο σενάριο και βλέπουμε πως ο συγκεκριμένος χαρακτήρας διαπραγματεύεται τη ζωή.

Θα σας διδάξω να αναπαράγετε τον χαρακτήρα από τις δικές σας προσωπικές ανάγκες και εμπειρίες ζωής.

Αυτό δημιουργεί ένα χαρακτήρα που είναι ζωντανός, αυθεντικός και ζωντανός και αναπνέει την κάθε στιγμή,

ώστε ο χαρακτήρας να γίνει εσείς και εσείς να γίνετε ο χαρακτήρας.

Υπάρχουν ορισμένες ανθρώπινες, πρωταρχικές σταθερές σχετικά με το τι αναζητά κανείς από τη ζωή (δύναμη, αγάπη, σεξ, δουλειά, επικύρωση κ.λπ.)

και αυτές είναι οι ανάγκες που υπαγορεύουν τη συμπεριφορά μας.

Ωστόσο, είναι πώς ένα άτομο εκδηλώνει τις ανάγκες του (το "Σκοπός") που μας κάνουν όλους υπέροχα μοναδικούς.

Δημιουργεί μια αρένα για τις μοναδικές σας επιρροές.

Είμαστε πλάσματα δράσης, που προέρχονται από το ένστικτο επιβίωσης που είναι φυσικό και συναισθηματικό.

Κατώτατη γραμμή: δεν αισθανόμαστε μόνο, αλλά τα συναισθήματά μας είναι αντίδραση στη δράση.

Αν αγαπάμε και δεν παίρνουμε αγάπη πίσω, θα νιώσουμε άσχημα.

Αν αγαπάμε και έχουμε αγάπη πίσω, θα νιώσουμε καλά (και όλες οι αποχρώσεις του γκρι στο μεταξύ).

Αυτό είναι το πραγματικό ανθρώπινο πνεύμα.

Αυτός είναι ο τρόπος εργασίας που συνειδητοποιείται από ένα αληθινό, πολυδιάστατο ανθρώπινο ον.

• Οι ηθοποιοί διδάσκονται να δουλεύουν με μιά μέθοδο που τους επιτρέπει να αναλύουν σενάριο και να χτίζουν ζωντανό χαρακτήρα , που “αναπνέει”, με τη βοήθεια του δικού τους σακιδίου εμπειριών και συναισθημάτων.

• Οι ηθοποιοί διδάσκονται να αναγνωρίζουν λεπτομέρειες και αποχρώσεις στους χαρακτήρες τους και να δημιουργούν βάθος και ψυχολογικά στρώματα.

• Οι ηθοποιοί δεν χρειάζεται να πιέζουν για συναισθήματα , επειδή το έργο τους θα βασίζεται σε συναισθήματα και εμπειρίες που είναι πραγματικές, γεγονός που τους επιτρέπει να ενεργούν με φυσικό και οργανικό τρόπο.

• Οι ηθοποιοί διδάσκονται ότι το κοινό θέλει να εμπνέεται και να παρακολουθεί μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο, στο οποίο οι χαρακτήρες θα προσπαθήσουν να κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν το στόχο τους στη ζωή. Προκειμένου να δημιουργηθούν τέτοιου είδους δημιουργικοί δυναμικοί χαρακτήρες, οι ηθοποιοί πρέπει να κάνουν υψηλές επιλογές-ρίσκα . Ως αποτέλεσμα, οι ηθοποιοί θα απολαύσουν περισσότερο τη δουλειά τους.

• Οι ηθοποιοί διδάσκονται να ξεπερνούν και να κερδίζουν, όπως και ο χαρακτήρας στο σενάριό τους.

Μαθαίνουν πώς να χρησιμοποιούν τον δικό τους πόνο ως κίνητρο και δύναμη,

αντί απλώς να τσαλακώνονται από τις ταλαιπωρίες και τη θλίψη τους.

• Οι ηθοποιοί διδάσκονται να κατανοούν τον εαυτό τους χωρίς αρνητικές κρίσεις.

Αυτό θα τους επιτρέψει την ελευθερία και την ευαισθητοποίηση για την κατανόηση της δικής τους ταυτότητας και εξουσίας.

Αυτό θα τους δώσει επίσης την ευκαιρία να ξεπεράσουν τους συναισθηματικούς, σωματικούς και σεξουαλικούς φραγμούς και να αναπτυχθούν ως ηθοποιοί και άνθρωποι.

• Οι ηθοποιοί ενθαρρύνονται να κάνουν επιλογές που μπορεί να είναι επικίνδυνες.

Με αυτόν τον τρόπο, οι ηθοποιοί διακρίνονται από τους άλλους συμμετέχοντες κατά τη διάρκεια της παράστασης και  γίνονται πραγματικά επιτυχημένοι στην καριέρα τους, επειδή παίζουν τους ρόλους τους με εντυπωσιακό τρόπο.

. Το κατά́ Στανισλάβσκι... 
Ο ηθοποιός πρέπει να φροντίζει ώστε ο χαρακτήρας του να είναι πιστός με τα δεδομένα του έργου δηλαδή́ με τις «δοσμένες συνθήκες», να έχει συνέπεια ως προς αυτές, να πείθει για την δυνατότητά του να είναι αληθινός-υπαρκτός και να είναι ολοκληρωμένος. Τούτο βέβαια, δεν αποκλείει ξαφνικές μεταπτώσεις συμπεριφοράς ή συναισθηματικές εκρήξεις που αναδεικνύουν τις εσωτερικές αντιθέσεις (κατά́ τον Λι Στράσμπεργκ). Μερικά́ σημαντικά́ και χρήσιμα στοιχειά για την ανάπτυξη ενός χαρακτήρα σύμφωνα με το γνωστό́ «σύστημα» Στανισλάβσκι είναι και
οι δοσμένες συνθήκες, που έχουν συνηθώς να κάνουν με τα 4Π και τα 2Τ, δηλαδή́: 

. .      «Ποιός»: ποιος είναι ο χαρακτήρας, ποιο το βιογραφικό́ του, ποιο το status, η κοινωνική́ θέση, η ηλικία, το φύλο, η φυλή́, η προφορά́ κ.α.́.
.

.       «Πού»: Ο τόπος της δράσης π.χ. εσωτερικός, δημόσιος, ζεστός/κρύος, άγνωστος ή γνώριμος κ.α.́.
.

.       «Πότε»: Ο χρόνος της δράσης, η εποχή́ και ο χρόνος, αλλά́ και η εξέλιξη του χαρακτήρα μέσα στο ιώδιο το έργο π.Χ. τι έχει προηγηθεί́ της συγκεκριμένης σκηνής κ.α.́.

. «Πως»: Η στρατηγική́ ή η τακτική́ που θα ακολουθήσει για να πέτυχει τους στόχους του.

.       «Τι γίνεται»: Ποια είναι η δράση, τι κάνει καθένας, ποιο το σενάριο, ποιος άλλος είναι στη σκηνή́ και επηρεάζει, ποια δεδομένα δίνει ο συγγραφέας (εποχή́ κ.λπ.),

.       «Τι θέλω να πέτυχω»: Η απάντηση δίνει τον στόχο που έχει ο ηθοποιός στη συγκεκριμένη σκηνή́ αλλά́ και σε όλο το έργο, ποια τα κίνητρα, τι προσπαθεί́ να πέτυχει, ποιο το κάτω-κείμενο κ.α. Ποιος ο επιμέρους στόχος κάθε σκηνής, κάθε εικόνας, κάθε ατάκας και ποιος είναι ο υπέρ-στόχος. Σημαντικό́ είναι να μπαίνουν δυνατοί́ και αντικρουόμενοι στόχοι, οι οποίοι θα προκαλέσουν τη κίνηση και τα συναισθήματα.

το αδιάσπαστο ταξίδι του ρολού και το νήμα που ενώνει: Ο ηθοποιός αναλύει τα κυρία / κομβικά́ σημεία απ’ οπού περνάει ο χαρακτήρας του στο έργο. Βρίσκει δηλαδή́ το ταξίδι του ρόλου. Μετά θα σπάσει το ταξίδι αυτό́ σε μικρές επιμέρους  ενότητες -«στιγμές ή χάντρες»- οπού κάθε μια θα έχει το στόχο της ο οποίος υπηρετείται από́ το κάτω-κείμενο. Ο ηθοποιός πρέπει να βρει πως θα ενώσει τα επιμέρους σε μια ομαλή́, αδιάκοπη ροή́, σαν το νήμα που ενώνει τις χάντρες, για να υπηρετήσουν το ρόλο. Βέβαια, κάθε στιγμή́ πρέπει να γίνεται έλεγχος αν τα επιμέρους υπηρετούν τον υπερ-στόχο του χαρακτήρα. Πρέπει να προσέξει ότι χαρακτήρας είναι κάποιος που θέλει κάτι και όχι αν κουτσαίνει ή έχει αλλά ιδιαιτέρα εξωτερικά́ χαρακτηριστικά́. Ένας χαρακτήρας έχει κοινωνική́ θέση, ηλικία, φύλο, φυλή́, προφορά́, ρούχα, χώρα, συνήθειες, οικογενειακό́ παρελθόν, λόγο, ομιλία, εμφάνιση, χρόνο, τόπο κ.λπ. Ομοίως αδιάκοπο πρέπει να είναι και το ταξίδι της δράσης. Κάθε κίνηση έχει λόγο για τον οποίο γίνεται και κινητοποιείται από́ το στόχο, δηλαδή́ το «τι θέλω» του ηθοποιού́.

Ο δάσκαλος μπορεί́ να φέρει μια σκηνή́ από́ ένα σύγχρονο κατά́ προτίμηση έργο και η ομάδα να προσπαθήσει να εντοπίσει αυτές τις «δοσμένες συνθήκες».

το μαγικό́ εάν και η φαντασία: ο ηθοποιός εξασκείται στο να συμπεριφέρεται «σαν να» είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται, π.χ. σαν να είναι ο Οιδίποδας τη στιγμή́ της ανακάλυψης του τρομερού́ μυστικού́. Θα βρεί δηλαδή́ τι θα έκανε εάν ήταν πραγματικά́ ο χαρακτήρας και εάν ήταν οι συνθήκες αληθινές. Προφανώς δεν χρειάζεται να είναι ο χαρακτήρας για να τον υποδυθεί́. Αρκεί́ να τον ζει μέσα από́ το «μαγικό́ εάν». Ανακαλύπτει την εσωτερική́ αλήθεια του χαρακτήρα, βρίσκει εκείνα τα στοιχεία που τον βοηθούν να ζήσει τη «φανταστική́ ζωή́» του πριν και από́ το ξεκίνημα του έργου. Βρίσκει την προϊστορία, τα κρυφά́ κίνητρα, τη ζωή́ αναμεσά στις ατάκες, ό,τι δε λέγεται. Κινητοποιεί́ αισθήματα. Ανακαλύπτει την εσωτερική́ ζωή́ του χαρακτήρα. Προσπαθεί́ να αποφύγει νατουραλιστικώς μανιέρες ή στιλιζάρισμα και να ανακαλύψει την αλήθεια του χαρακτήρα δοκιμάζοντας να παίξει το υποσυνείδητο, όπως αυτό́ εμφανίζεται π.χ. στα όνειρα, οπού έχουμε αποσύνδεση χώρου ή χρόνου κ.α.́. Μπορεί́ να ασκηθεί́ παίζοντας, ατομικά́ ή ομαδικά́, ένα όνειρο του χαρακτήρα κ. ά

η συναισθηματική́ μνήμη και οι προσωπικές εμπειρίες: αν σε μια σκηνή́ το συναίσθημα που φαίνεται να κυριαρχεί́, (ή έχει αποφασίσει ο σκηνοθέτης), είναι π.χ. η ηδονή́ από́ την εξάσκηση εξουσίας ή θυμός ή χαρά́ από́ μια μεγάλη επιτυχία κ.α., ο ηθοποιός πρέπει να ανακαλέσει προσωπικές του εμπειρίες με ανάλογα συναισθήματα ηδονής, χαράς κ.λπ., ώστε να τα «ξαναζήσει» επάνω στη σκηνή. Η εξάσκηση αυτή́ στη «συναισθηματική́ μνήμη» δεν σημαίνει βέβαια ότι ο ηθοποιός «παίζει τα συναισθήματα», αντίθετα «παίζει το στόχο» αναδεικνύοντας έτσι τα συναισθήματα.

ο κύκλος της προσοχής: ο ηθοποιός εξασκείται στο να συγκεντρώνει όλη την προσοχή́ του σε συγκεκριμένα αντικείμενα στο χώρο πάνω στη σκηνή́, να «ζει» τη ζωή́ του χαρακτήρα εκεί́, αγνοώντας το κοινό́ (ο τέταρτος τοίχος). Π.χ. Σε ένα εντελώς σκοτεινό́ δωμάτιο ανοίγει ένα μικρό́ φως που σχηματίζει ένα φωτεινό́ κύκλο σε μια μικρή́ περιοχή́ της σκηνής. Ο ηθοποιός συγκεντρώνεται σε αυτό́ το κύκλο και ό,τι έχει μέσα. Ο κύκλος θα μεγαλώνει αργά́ και θα περιλαμβάνει περισσότερα αντικείμενα ώσπου να φωτισθεί́ όλη η σκηνή́. Παρόμοιες ασκήσεις προσοχής και παρατηρητικότητας μπορεί́ ο δάσκαλος να φτιάξει και με αντικείμενα π.χ. τι θυμίζουν, πως είναι, κ.λ.π. Ο ηθοποιός πρέπει επίσης να εξασκηθεί να συγκεντρώνει τη προσοχή του σε κάποιον άλλο ηθοποιό-χαρακτήρα (παρόντα ή όχι), σε κάποιο αντικείμενο (πραγματικό ή φανταστικό), σε πλήθος κ.ά.

η προετοιμασία και η σωματική́ εξάσκηση: Ο ηθοποιός αφιερώνει αρκετό́ χρόνο στην προετοιμασία του σώματος, της φωνής, της παρατηρητικότητας και της φαντασίας. Ερευνά́ πνευματικά́, συναισθηματικά́, λογοτεχνικά́ και σωματικά́. Ο ηθοποιός ψάχνει για το ρυθμό́, τη δράση και τον σκηνικό́ χώρο. Μπορεί́ να σωματοποιήσει το κείμενο παίζοντας τη σκηνή́ χωρίς λόγο ή βάζοντας περιορισμούς, π.χ. να πέτυχει δύο συγκεκριμένα «θέλω». Αν π.χ. στο κείμενο ο χαρακτήρας ασκεί́ με τα λόγια του πίεση σε κάποιον, μπορεί́ να κάνει μια άσκηση σωματικής πίεσης: με ένα ξύλο ή με ένα καλάμι να πιέσει κάποιον. Μετά επαναλαμβάνει το ίδιο με το κείμενο, χωρίς το ξύλο, κρατώντας τη σωματική́ αίσθηση που είχε η πίεση με το ξύλο.

Το κατά́ Μπρεχτ...

Η απλή́ αναπαραγωγή́ της πραγματικότητας δεν δίνει την αίσθηση της αλήθειας. Έμφαση δίνεται στη «θεατρικότητα» της παράστασης. Ο ηθοποιός οφείλει να περάσει -ξεπεράσει το στάδιο της «ταύτισης», να «βγει» από́ το ρολό και να «προβάλει», να «δείξει», στο κοινό́ τον χαρακτήρα που παίζει «σχολιάζοντας» τον ταυτόχρονα. Οι χαρακτήρες προβάλλονται σαν κοινωνικές συμπεριφορές. Η ψυχολογία τους καθορίζεται από́ τις κοινωνικές συμπεριφορές. Οι χαρακτήρες κατά́ τον Μπρετ μπορούν να έχουν σημαντικές εσωτερικές αντιφάσεις, να αλλάζουν διάθεση και συμπεριφορά́ και να συνοδεύουν αυτές τις αλλαγές με συγκεκριμένες σωματικές κινήσεις , που να υποδηλώνουν κοινωνικές σχέσεις και στάσεις. π.χ. η Μάνα Κουράγιο αλλάζει απότομα συμπεριφορά́ και διάθεση από́ σκηνή́ σε σκηνή́, ενώ́ υιοθετεί́ συγκεκριμένη στάση σώματος για να υποδηλώσει τον πόνο της ή την απαξίωσή της. Η σκηνή́ τερματίζεται πριν φτάσει σε συναισθηματική́ κορύφωση, τα σύμβολα εξηγούν τη σκηνή́ πριν αυτή́ συμβεί́ και η ροή́ του έργου παρουσιάζεται κερματισμένη (με τραγούδια, προβολές, σχόλια κ.λπ.)

οι συνθήκες που αλλάζουν: Οι δοσμένες συνθήκες δεν είναι και τόσο δοσμένες αλλά́ μπορούν να αλλάξουν! Η ομάδα μπορεί́ να δοκιμάσει σε ένα σύγχρονο ρεαλιστικό́ έργο, π.χ. μια σκηνή́ του Τένεσυ Ουίλιαμς, να αναζητήσει τα ποιος, πού, ποτέ, τι και μετρά́ να τα αντικαταστήσει με

. «ποιος ισχυρίζεται ότι είναι ο χαρακτήρας»,
. «για ποιον είναι χρήσιμα αυτά́ τα λόγια»,
. «τι συμβολίζει»,
. «σε τι στοχεύει και με ποιες πράξεις θα το πέτυχει».

Τι αλλαγές στο παίξιμο προκύπτουν από́ τη σύγκριση αυτή́; Μπορεί́ να δοκιμαστεί́ να παιχτεί́ «μπρεχτικά» ένα ρεαλιστικό́ έργο;
η αποστασιοποίηση -μη ταύτιση .Η ομάδα χωρίζεται σε ζεύγη. Ο Α διηγείται με γλαφυρό́ τρόπο στον Β μια πραγματική́ ιστορία που του συνέβη. Κατόπιν ο Β θα μεταφέρει την ιστορία σε κάποιον τρίτο παριστάνοντας και σχολιάζοντας τον Α που διηγούταν την ιστορία του. Στη πραγματικότητα «δείχνει» την ιστορία στο κοινό́ πάρά «ταυτίζεται» με τον Α. Οι ερωτήσεις που απασχολούν εδώ́ την ομάδα είναι «μπορεί́ ο θεατής να κρατιέται σε απόσταση και να βλέπει με κριτικό́ μάτι τα όσα συμβαίνουν;» ή «πως θα ελαχιστοποιήσουμε την συναισθηματική́ φόρτιση του θεατή́;» ή «πως θα διαστείλουμε το χρόνο για να κάνουμε καθαρότερο το μήνυμα;» ή «πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τεχνικές όπως η υπερβολή́, η αργή́ κίνηση, η προβολή́ εικόνων και φιλμ;» κ.α.

τα διακριτά σημεία αλλαγής: Αντίθετα με το «νήμα» του Στανισλάβσκι, που θα ενώσει ομαλά́ και αόρατα για το κοινό́ τις «χάντρες», για τον Μπρετ τα κομβικά́ σημεία στην παράσταση πρέπει να είναι καθαρά́ και παρουσιάσιμα. Η ομάδα μπορεί́ να πάρει μια σκηνή́ ενός έργου και να αναζητήσει τις επιμέρους ενότητες, να τις ξεχωρίσει και να φτιάξει με αυτές πολλές δυναμικές εικόνες. Οι εικόνες αυτές να δηλώνουν ξεκάθαρα διαθέσεις και στάσεις των χαρακτήρων. Αποτελούν δε πάντα τα σημεία αναφοράς αλλά́ και αφετηρίας για την επομένη ενότητα κατά́ τη διάρκεια των δοκίμων της σκηνής.

Εδώ τι πρέπει να ξέρετε για να ξεκινήσετε:

- Για να γίνουμε μέλος του Studio απαιτείται ελάχιστη δέσμευση 3 μηνών.

Μετά τους 3 πρώτους μήνες μπορείτε να συνεχίσετε σε μηνιαία βάση.

Η τάξη τεχνικής εκτελείται σε κύκλο 12 εβδομάδων, οι μαθητές μπορούν να συμμετάσχουν ανά πάσα στιγμή στον κύκλο των 12 εβδομάδων.

Όλα τα μαθήματα είναι για ενήλικες 18 και άνω.

Για τον μαθητή , ο στόχος είναι :

- Ανάπτυξη του οργάνου σας (συγκέντρωση, φαντασία, χαλάρωση) μέσω ασκήσεων και αυτοσχεδιασμού.

- Ανάπτυξη μιας πρακτικής μεθόδου ή διαδικασίας για δράση που λειτουργεί για εσάς.